Corinne Poulidor openhartig over zoon Mathieu van der Poel: “Ik wilde niet dat hij wielrenner werd”
In een recent interview sprak Corinne Poulidor, de moeder van wereldkampioen Mathieu van der Poel, openhartig over de jeugd van haar zoon en zijn onstuitbare passie voor de wielersport. Hoewel zij aanvankelijk hoopte dat Mathieu een andere richting zou kiezen, werd al snel duidelijk dat de liefde voor de fiets sterker was dan welke ouderlijke wens dan ook.
“Ik wilde niet dat hij wielrenner werd,” begint Corinne. “Ik had het leven van mijn vader, Raymond Poulidor, en mijn man, Adrie van der Poel, gezien. Het is een prachtig maar hard bestaan, vol opofferingen, blessures en druk. Ik gunde Mathieu iets rustigers. Maar toen ik zag met hoeveel passie hij ermee bezig was, kon ik hem alleen maar steunen.”
Jeugd vol energie
Vanaf jonge leeftijd viel het op dat Mathieu en zijn broer David buitengewoon veel energie hadden. Terwijl andere kinderen nog met speelgoedautoโs speelden, zaten de broers al uren op hun fiets. “Hij stond letterlijk te springen van energie,” herinnert Corinne zich. “Hij wilde constant bewegen. School interesseerde hem nauwelijks, zijn gedachten waren al onderweg naar de volgende training of koers.”
Volgens Corinne was Mathieu geen makkelijke leerling. “Hij liep vaak weg uit de klas, gewoon omdat hij wist dat er ergens een vriendje op hem wachtte om te gaan fietsen. Leraren belden me regelmatig op: ‘Mevrouw Poulidor, uw zoon is weer verdwenen.’ Dan wist ik al waar hij was โ op de fiets.”
De eerste koerservaringen
Hoewel Corinne aanvankelijk probeerde haar zoon af te remmen, merkte ze al snel dat het onbegonnen werk was. “Hij leefde voor de koers. Zelfs als hij ziek was, wilde hij op de fiets stappen. Soms moest ik hem letterlijk tegenhouden. Maar wanneer je je kind zo gelukkig ziet, besef je dat je het niet kunt verbieden.”
De eerste wedstrijden waaraan Mathieu meedeed, waren meteen een openbaring. Zijn natuurlijke talent, gecombineerd met een ontembare wilskracht, zorgde ervoor dat hij al snel prijzen begon te winnen. Toch probeerde Corinne hem met beide voeten op de grond te houden. “Ik zei altijd: geniet van het fietsen, maar vergeet niet dat er ook andere dingen in het leven zijn. Maar eerlijk gezegd, voor Mathieu bestond er niets anders.”
Familiedruk en verwachtingen
Met een vader die wereldkampioen veldrijden was en een grootvader die de bijnaam โEternelle Deuxiรจmeโ droeg in de Tour de France, leek het haast onvermijdelijk dat Mathieu in hun voetsporen zou treden. Toch benadrukt Corinne dat er vanuit de familie geen druk was. “We hebben hem nooit gedwongen. Integendeel, ik wilde juist dat hij iets anders deed. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan.”
Ze vertelt hoe Mathieu soms zelfs stiekem naar de koers vertrok. “Als hij huiswerk moest maken, pakte hij plots zijn fiets en was hij weg. Ik herinner me dat hij eens met een vriendje naar een lokale wedstrijd reed, zonder dat ik het wist. Toen ik hoorde dat hij gewonnen had, was ik boos รฉn trots tegelijk.”
Moeilijke momenten
Het pad naar de top was niet altijd rozengeur en maneschijn. Corinne spreekt ook over de lastige periodes waarin blessures of teleurstellingen Mathieu tijdelijk uit balans brachten. “Soms kwam hij huilend thuis na een slechte koers. Dan dacht ik: dit is precies waarom ik niet wilde dat hij wielrenner werd. Het is mentaal zo zwaar. Maar elke keer krabbelde hij weer op. Hij had een veerkracht die me verbaasde.”
Ook de media-aandacht was een uitdaging. “Plots stond ons gezin in de schijnwerpers. Voor een moeder is dat wennen. Je wil je kind beschermen, maar je kunt niet alles wegnemen.”
De ommekeer
Toen Corinne uiteindelijk besefte dat haar zoon niet zomaar een liefhebber was, maar een geboren kampioen, veranderde haar houding. “Ik besloot dat ik hem volledig moest steunen. Ik reed hem naar trainingen, stond langs de kant in de regen en de kou, en deed alles wat nodig was. Want als moeder wil je je kind zien stralen.”
Ze lacht: “Ik herinner me dat ik ooit zei: โMathieu, je mag fietsen, maar zorg dat je ook plezier maakt met vrienden.โ Hij keek me verbaasd aan en zei: โMaar mama, fietsen รญs mijn plezier.โ Toen begreep ik dat het geen hobby was, maar zijn levensmissie.”
Trots en dankbaarheid
Vandaag kijkt Corinne met trots naar wat haar zoon bereikt heeft: wereldtitels, monumentale overwinningen en een status als een van de grootste wielrenners van zijn generatie. “Ik ben ontzettend trots, niet alleen om zijn prestaties, maar ook omdat hij altijd zichzelf is gebleven. Hij is nederig, respectvol, en hij vergeet nooit waar hij vandaan komt.”
Ze besluit met een glimlach: “Ik heb misschien geprobeerd hem tegen te houden, maar uiteindelijk was het zijn passie die won. En eerlijk gezegd, gelukkig maar.”
Conclusie
Het verhaal van Corinne Poulidor laat zien hoe de weg van Mathieu van der Poel naar de top niet enkel geplaveid werd door talent, maar ook door passie, koppigheid en de steun van zijn familie. Waar zijn moeder in eerste instantie twijfelde aan een toekomst in het wielrennen, werd zij uiteindelijk een van zijn grootste steunpilaren. Het illustreert hoe onvermijdelijk het soms is dat iemand zijn roeping volgt โ ook al lijkt die op voorhand misschien te zwaar of te riskant.
